برگزاری سمینار «بایسته ها و ضرورت های پژوهش و نگارش» در ابرکوه

این جلسه با حضور استاد ابوالفضل علیدوست ابرقوئی (پژوهشگر، نویسنده و ویراستار) برگزار گردید.
در ابتدای جلسه استاد علیدوست نگارش و نوشتن را مولفه ای تمدن ساز دانست که از عالم والا و از طریق الهام و آموزش به بشررسیده است و محترم بودن قلم را شاهدی بر قدسی بودن آن از بدو تولد ادبیات دانست. وی نویسندگان جوان  را به داشتن دید قدسی به قلم دعوت نمود چرا که این دید بستری برای نگارش های شایسته و متین و محکم را فراهم خواهد نمود.
میهمان مدعو در ادامه جلسه ادبیات هر کشور را، سرمایه ملی و دینی آن کشوردانست و وظیفه نویسندگان را استفاده به جا و شایسته از این سرمایه و افزودن بر غنای آن و پرهیز از اباحه گری در زبان برشمرد. وی تولید کردن محتوای زرد و نوشتن متن های بی ارزش و کم ارزش را خیانت به وقت خواننده و بی احترامی به شان و جایگاه او دانست و تاکید نمود همان گونه که پرگویی بد و مذموم است، پرنویسی نیز می تواند آفت کار نویسندگی و آسیب زا باشد.
وی گفت به طور مثال اگر نویسنده ای در هر خط کتاب خود، یک کلمه اضافه بنویسد و آن کتاب سیصد صفحه بوده و در تیراژ سه هزار نسخه چاپ گردد، این شخص به اندازه بیست کتاب گزافه گویی کرده است و چاپ این کتاب علاوه بر گرفتن وقت خواننده به چندین درخت که تبدیل به کاغذ شده است آسیب زده است.
در پایان وی به نویسندگان جوان توصیه کرد که در تحقیقات سوگیری ذهنی و زمینه منفی یا مثبت نداشته باشند چرا که در نتیجه تحقیق موثر واقع می شود و نتیجه را به انحراف از واقعیت می کشاند. وی با ذکر مثال های متعدد تاکید کرد که زیاد نوشتن مهم نیست و درست نوشتن مهم است، همچنین اظهار نمود به برخی افراد باید گفت همانطور که نوشتن هنر است، ننوشتن هم هنر است و مولف شدن پیش نیازهای متنوعی نیاز دارد که محقق بودن، متفکر بودن، تسلط بر موضوع، داشتن ذوق و هنر نگارش و ... تنها بخشی از آن است.